دستگاه است دیگر. همه‎ی هنرش به همین است که با زدن یک دکمه بلافاصله هر دستوری را که بدهی اجرا کند: روشن شود؛ خاموش شود؛ شلیک کند؛ محاسبه کند... .

دوروبرمان پر است از همین دستگاه‎های حرف‎گوش‎کن. دستگاهی که با زدن یک دکمه می‎چرخد و خرد می‎کند؛ دستگاهی که با زدن یک دکمه می‎روبد و پاک می‎کند؛ دستگاهی که با زدن یک دکمه می‎شوید و تمیز می‎کند.

امروز به این فکر افتاده‎ام که چه زندگی خوبی داشتیم، اگر مثل دستگاه‎ها دکمه‎ای کار می‎کردیم!

دکمه‎ی توبه را می‎زدیم همه‎گناهان مان را می‎شست و می‎رُفت و پاک می‎کرد؛ دکمه‎ی درس خواندن را می‎زدیم، کلی علوم مهم جهان در ذهن مان ذخیره می‎شد و یک باره کشورمان به قدرتمندترین کشور دنیا تبدیل می‎شد؛ دکمه‎ی ظهور را می‎زدیم امام زمان (عج) می‎آمد و کار همه‎ی بدی‎ها را یک سره می‎کرد و دنیا به زیباترین حالتش می‎رسید.

ولی نه، از این زندگی کسل‎کننده خوشم نیامد!

قشنگی زندگی انسان به همین است که خودش زندگی کند واقعاً؛ قشنگی‎اش به همین زحمت‎هایی است که برای یاد گرفتن می‎کشد؛ به همین اشک‎ها و التماس‎هایی است که برای قبولی توبه‎اش خرج می‎کند.

تمام قشنگی ظهور به همین است که برایش انتظار بکشی و تلاش کنی.

راستش این است که دکمه‎ی ظهور را ما باید بزنیم.

راستش این است که ما باید بخواهیم تا او بیاید.

راستش این است که گناهان ما...

راستش این است که کوتاهی‎های ما...

راستش این است که ما...

منبع: مجله باران